పొద్దున్నే బ్రష్ చేసుకునేందుకు నూతివైపు వెళ్తున్నాను. వెనకనుంచి దండకం మొదలైంది..
“సిగ్గూ శరం లేకపోతే సరి.. తల్లిలాంటి వదినగారిని పట్టుకుని.. అవ్వా అవ్వా.. అంత గా ఉండలేకపోతే పెళ్ళి చేసుకోవచ్చుకదా.. రామ రామా.. రేపొద్దున్న ఏమైనా జరిగిందే అనుకో.. మగాడు అతనికేం దులిపేసుకు పోతాడు.. చెడి పోయేది తన కాపురమేకానీ అతగాడికే మీ కాదుగా.. అతను అడిగాడే అనుకో.. ఈవిడకైనా సిగ్గుండక్కర్లా.. ఇద సలు ఆడ పుట్టుకే పుట్టిందా.. చీ.. చీ.. రామచంద్రా.. తలుచుకుంటుంటే సిగ్గుతో వళ్ళు చచ్చిపోతోంది..
అయినా మన బంగారం మంచిదైతే కంసాలినెందు అనడం.. ఈవిడగారి వైపునుంచి ఏ ప్రోత్సాహమూ లేనిదే కధ ఇంతదూరం వస్తుందా.. నా పిచ్చి కానీ.. ముందు ఇదే మొదలెట్టిందేమో కూడానూ.. ఎవరికైనా తెలిస్తే ఎంత అప్రతిష్ట..” అంటూ గంగా ప్రవాహంలా సాగి పోతోంది ఆవిడ వాగ్ధార. మా వదినగారికి వదిన.. అంటే నాకు అక్క వరస.
ఆవిడ పేరు.. పారిజాతం అని గుర్తు. ఉండడానికి పారిజాతం పువ్వులాగే ఉంటుంది. అంత పొట్టీ పొడుగూ కాని ఎత్తు. తెల్లటి వంటి చాయ, బారెడు పొడుగున జడ. సైజు సరిగా కనపడక పోయినా.. పమిట చాటున కదుల్తున్న పరువాలు పెద్దవే. మనిషి సన్నగా ఉన్నా, ఎత్తుపల్లాలు బాగానే ఉంటాయి. ముఖ్యంగా ఆ సీటు. పది నిమిషాలు ఆవిడ వెనకనుంచి నడిచి ఆ సీటుకేసి దీక్షగా చూస్తే.. నన్ను పక్కన పెట్టండి సాక్షాత్తూ తనని పుట్టించిన ఆ బ్రహ్మకే మతి పోతుందేమో..
ఈవిడ పొద్దున్నే ఇలా మొదలెట్టిందేమిటీ.. కొంపదీసి రాత్రి మమ్మల్ని చూసిందా ఏమిటి.. నేరక పోయి ఇరుక్కున్నారా దేవుడా అని పించింది. ఇంక క్కద ఉండలేక త్వరత్వరగా కాఫీ తాగేసి బైట పడ్డా. మధ్యలో ఒక్కనిముషం సేపు మా వదినాగార్ని దొరకబుచ్చుకుని విషయం చెప్పగలిగాను. నేనున్నాను కదా అన్నట్లు ఒక భంగిమ ఇచ్చారావిడ.
అటూ ఇటూ తిరిగి.. మార్నింగ్ షో చూసుకుని మధ్యాన్నం వొంటిగంట కి మళ్ళీ ఇంటికి చేరుకున్నాను. ఇల్లంతా ప్రశాంతంగా ఉంది. భోజనం చేసి గదిలోకి వెళ్ళి పడుకున్నను. నిద్ర పోలేదు. కొద్దిసేపటిలోనే వదిన గారు లోపలకి వచ్చారు.
ఏమైంది అన్నట్లు కళ్ళెగరేసాను. నీ రొట్టె విరిగి నేతిలో పడ్డది అందావిడ. నాకర్ధం కాలేదు.
ఏమిటి అన్నట్లు చూసాను.
మరేమీ లేదు.. మా వదినక్కూడా వాటా కావాలిట..” చెప్పింది ఆవిడ. నిర్ఘాంత పోయాను.
“మరి ఆవిడ.. నాకూ..” అంటూ ఏదో చెప్పబోతూ ఉంటే.. చేత్తో నోరు మూసేసింది.
“నాకు తెలుసు ఆవిడ నా వదిన కాబట్టి నీకు అక్కయ్య వరస. అదేనా ఆలోచిస్తున్నావు..?” అంది.
అవునన్నట్లు బుర్ర ఊపాను. “మరేం పర్లేదులే.. సొంత అక్కేమీ కాదుగా. పైగా ఆవిడ సరదా పడుతోంది. మధ్యలో నీకొచ్చే నష్టం లేదుగా.. పడుకుని రెస్ట్ తీసుకో.. మళ్ళీ రాత్రంతా నిద్ర ఉండదు..” అంటూ వెళ్ళిపోయింది.
ఓరి దేవుడోయ్.. ఇదేంటి.. ఇలా తిరిగింది కధ.. ఇదెక్కడికి లాక్కెళ్తుందో తెలీదు.. ఇలా ఇరుక్కుపోయానే మిటి.. ఏదో వదినగారితో సరదాగా గడపొచ్చని వస్తే.. ఈవిడ కూడా.. ఏమి చెయ్యాలి ఇప్పుడు..” ఆలోచిస్తూ ఉండగానే నిద్ర వచ్చేసింది.
రాత్రి భోజనాలయ్యాయి. గదిలోకెళ్ళి పడుకున్నాను. పది గంటలయ్యింది. ఒకరి తర్వాత ఒకరుగా ఇద్దరూ గదిలోకి వచ్చారు. తలుపు మూసి బోల్ట్ వేసింది వదిన. వాళ్ళిద్దరినీ చూస్తూంటె నా మతి పోయింది. ఇద్దరికిద్దరూ తెల్లటి చీరలు కట్టుకుని.. మల్లె పూలు పెట్టుకుని, వదినగారి పక్కన సిగ్గుతో బుర్ర వంచుకుని కూర్చుంది.
You can install this Beep Stories Web App to get easy access
అప్పుడు పరీక్షగా చూసాడు విశ్వనాధం ఆమెను..
వదినగారి వటి రంగు పచ్చటి పసిమి చాయ అయితే ఈమెది తెల్లటి తెలుపులో కొద్దిగా కుంకుమ కలిపిన రంగు, కోల ముఖం, చక్కటి కనుముక్కు తీరు, సూదిగా పొడవుగా ఉన్న నాసిక, పల్చని చెంపలు, ఉనగరాల జుట్టూ, చక్కటి మెడ, మెడలో నల్లపూసలూ, మంగళ సూత్రమూ ఇంకో గొలుసూ ఉన్నాయి.
చూపు ఇంకొద్దిగా కిందకి దిగాయి విశ్వనాధానివి. ఉన్నతంగా, పల్చని జాకెట్ లోంచి కనపడీ కనపడకుండా ఊరిస్తూ తన శ్వాసకు అనుగుణంగా పైకీ కిందకీ కదులుతున్నయవ్వవ సంపద. జాకెట్ లోపల మరింకేమీ లేదని తెలిసిపోయింది. సన్నని నడుము, లోతైన బొడ్డూ, విశాలమైన కటి ప్రదేశం. పొద్దున్న తనను చెరిగే సింది ఈవిడేనా అన్నంత అనుమానం వచ్చింది.
ఆవిడ ఒక్కసారి కళ్ళెత్తి చూసి మళ్ళీ ముఖం దించేసుకుంది. లలిత కలగజేసుకుంది..
“ఏమమ్మా అలా ఒకరినొకరు చూసుకోడమేనా ఏమైనా మొదలెడతారా..” అంటూ. సిగ్గుతో మరింత ఎర్రగా అయిపోయింది ఆమె మొఖం.
“అబ్బో అంత సిగ్గు పడితే ఎలా.. పోయి మా మరిదిని వాటేసుకో..” అంటూ తోసింది లలిత ఆమెను.
“మొదట నువ్వు..” అంటూ సన్నగా అంది ఆవిడ.
“అంతొద్దు.. కావాలి అని అడిగినదానివి నువ్వు.. నువ్వే మొదలు పెట్టు..” అంది లలిత.
“సిగ్గేస్తుందే..” అంటు గొణిగింది ఆవిద.
“సరే అయితే నువ్వలాగే ఉండు..” అనేసి “ఏమోయ్ మరిదీ.. ఈవిడగారి సిగ్గు నువ్వే పోగొట్టు.. అంది
చొరవగా ముందుకి వచ్చి ఆమె పక్కన కూర్చున్నాదు విశ్వనాధం. మరింత ముడుచుకు పోయింది ఆవిడ. భుజం మీద చెయ్యి వేసాడు. ఆవిడ చెయ్యి పక్కకి తోసెయ్యబోయింది. పక్కకి తోసేసిన చేతితోబాటు ఆవిడ పమిట చెంగు కూడా పక్కకి తప్పుకుంది.
ఓ క్షణం పాటు లోనెక్ జాకెట్ లోంచి రెండు వెన్న ముద్దలు విశ్వనాధం కళ్ళపడ్డాయి. మధ్యలో లోతైన పాయ. సన్నగా వాటి పైన పల్చటి జాకెట్లోంచి కనీ కనపడకుండా గుండ్రటి చిన్న మచ్చలు.
సర్రున పమిట చెంగు సరిచేసుకుంది ఆవిడ. ఈసారి లలిత రంగంలోకి దిగి పోయింది.
“ఈవిడగారు ఇలా సిగ్గుపడుతూ రాత్రంతా గడిపేసేటట్టుంది. నేను పట్టుకుంటాను. నువ్వు నీపని కానివ్వు మరిదీ..” అంటూ వెనక్కి వెళ్ళి ఆవిడ చేతులు పట్టేసుకుంది వదిన.
ఆవిడ “అయ్యో అయ్యో” అంటూ ఉండగానే .. పమిట తప్పించేసి.. జాకెట్ హుక్స్ మీద దాడి మొదలెట్టాడు విశ్వనాధం.
ఒక అరనిమిషం గడిచేటప్పటికి.. జాకెట్ అంచులు పక్కకి తప్పుకున్న్నాయి.
గుండ్రంగా పుష్టిగా.. ఈగ వాలినా జారి పోయేంత నున్నగా, ఆకుపచ్చటి నరాలు అక్కడక్కడా పైకి తెలి.. తెల్లగా రెండు వెండి కొండలు.. పైన ఎర్రని చిన్న శిఖరాలతో .. పైన చెర్రీ పళ్ళు పెట్టినట్టున్న ఆవిడ ఎద పొంగులు.. బైట పడ్డాయి..
అయ్యో అంటూ చిన్నగా కేక పెట్టిందావిడ..
ఆవిడ ఎద సంపదని రెండుచేతులా దోచుకోసాగాడు విశ్వనాధం..
మిగతా త ర వాతి భాగం లొ
